Liesbeth Weide keert in Dunninghe terug naar haar geboorteregio
Na een hersenbloeding en een lang revalidatietraject woont ze nu in een mooi appartement in woonzorgcentrum Dunninghe. Samen met haar dochter Margreet vertelt zij over de grote veranderingen in haar leven.
Warm eten tussen de middag, daar moet ik nog steeds aan wennen.
Lang revalidatietraject
“Mijn geheugen is slecht en ik kon niet meer zelfstandig wonen,” legt de 82-jarige Liesbeth Weide uit. Haar dochter Margreet vult aan: “Ze heeft toezicht en zorg in de nabijheid nodig, want ze is vaak gedesoriënteerd.” Voordat ze hier kwam, woonde Liesbeth samen met haar man Henk ruim 53 jaar met veel plezier in Groningen. Hoe het kwam dat ze helemaal in Reestdal Revalidatie in Meppel terechtkwam na haar hersenbloeding? “Dat is een treurig verhaal,” begint Margreet, die haar moeder liefdevol bijstaat tijdens het interview. Ze vertelt dat haar vader vrij plotseling overleed in maart 2023. Kort daarna kreeg haar moeder een hersenbloeding, waarvoor ze een lang revalidatietraject in moest. “Mijn zus Tineke woont hier in De Wijk, dus wij wilden graag dat onze moeder hier naartoe kwam, zodat zij dichter bij ons in de buurt zou zijn.”
Plannen om in de Wijk te gaan wonen waren er al
“Mijn ouders komen oorspronkelijk uit deze omgeving. Mijn vader uit Meppel en mijn moeder uit Nijeveen.” Voordat dit allemaal gebeurde, hadden mijn ouders al besloten om terug te keren naar deze regio. Zij hadden zich ook ingeschreven voor een aanleunwoning bij Dunninghe. “En nu woon ik hier alleen”, vult Liesbeth aan, “maar dat mijn man en ik samen hadden besloten om in de Wijk te gaan wonen is voor mij wel een troost.”
Appartement met balkon
Na maanden van revalidatie kon Liesbeth eindelijk verhuizen naar haar huidige woning. “Het was een hele opluchting dat ze eindelijk weer tussen haar eigen spullen kon wonen. Ondanks alles wat er gebeurd is, is het fijn dat ze nu vlakbij mijn zus woont. Ook voor mij scheelt het een uur rijden”, vertelt Margreet, die zelf in Enschede woont. “Het is een heel mooi ruim appartement. Alles was net gerenoveerd en de slaapkamer is afgescheiden van het woongedeelte en heeft zelfs een balkon, zoiets vind je niet snel in een woonzorgcentrum.”
Verpleegkundige Jolijn met bewoonster Liesbeth, die vroeger zelf ook verpleegkundige was
Verpleegkundige
Liesbeth heeft zelf ook een verleden in de zorg. “Ik was verpleegkundige in het Diaconessenhuis in Meppel.” Haar ogen lichten op bij de herinnering aan die tijd. “Later in Groningen heb ik gewerkt in een verzorgingshuis. En nu woon ik zelf in zo’n huis”, lacht Liesbeth. Op de vraag hoe ze de zorgverlening van nu ervaart, antwoordt ze dat deze ‘prima’ is. “Je kunt alles met de zorgmedewerkers overleggen, het contact verloopt heel prettig”, zo laat Margreet weten.
Activiteiten
Het was wel een hele omschakeling, van een actief leven met haar man in Groningen, waar ze veel contacten onderhielden met kennissen en vrienden, naar een leven als weduwe in een verzorgingshuis waar ze niemand kent. Gelukkig heeft Liesbeth leuk contact met haar buurvrouw en neemt ze graag deel aan de verschillende activiteiten die er georganiseerd worden.
“Bingo is ze echt heel goed in!” grapt haar dochter “Ja, ik heb al gezegd, ik doe maar niet meer mee, want ik win te veel”, vult Liesbeth lachend aan.
Het mooie patchwork sprei op het bed verraadt haar vroegere hobby. Het is dan ook bijna vanzelfsprekend dat de creatieve activiteiten favoriet zijn bij Liesbeth. Kleuren vindt ze heerlijk rustgevend. Verder doet ze mee aan de beweegactiviteiten en bezoekt ze graag de muziekmiddagen. Koken en bakken waren vroeger ook een grote hobby: “Ik was altijd bezig om recepten te verzamelen uit de Libelle en de Margriet en probeerde graag nieuwe dingen uit.” Met haar buurvrouw loopt Liesbeth altijd samen naar het restaurant. Als vroegere hobbykok mist ze weleens gerechten uit andere keukens, maar ze heeft 'niks te klagen' over de maaltijden. “Alleen dat het warm eten tussen de middag is, daar kan ik maar niet aan wennen.”
Mevrouw Weide is graag creatief bezig
Bezoek wordt om het activiteitenprogramma heen gepland
Margreet: “Ik vind echt dat ze veel organiseren hier. Iedere maand krijgt mijn moeder een programma in de brievenbus en het fijne is dat ik als contactpersoon dat programma ook via de mail ontvang.” Op die manier kan met de bezoekjes rekening gehouden worden met de activiteiten.
Elke maandag komt de fysiotherapeut bij Liesbeth langs in Dunninghe om oefeningen met haar te doen. Daarnaast bezoekt ze wekelijks de kapper in het woonzorgcentrum. Na de roerige tijd die ze achter de rug heeft, vinden beide dochters dat hun moeder het verdiend heeft om zich regelmatig in de watten te laten leggen en zich goed te laten verzorgen. “Kapster Hennie haalt haar op en brengt haar weer terug naar haar appartement.” Ook bezoekt Liesbeth met regelmaat de schoonheidsspecialiste in Meppel. Dan wordt ze begeleid door Marjon Schoemaker van ‘Marjons Helpende Hand’. Marjon is een professionele mantelzorger die af en toe ingeschakeld wordt om leuke dingen te doen, bijvoorbeeld voor een ritje op de duofiets.
Nieuw in zorgland
Liesbeths dochters hebben de taken verdeeld. Tineke doet meer de praktische zaken, zoals de was, boodschapjes en met Liesbeth meegaan naar afspraken buiten Dunninghe. Margreet neemt de administratieve zaken voor haar rekening en ook is ze de eerste contactpersoon. Voor beide dochters is dit allemaal nieuw. In tegenstelling tot Liesbeth zelf, die zoiets als twee keer van dichtbij meemaakte: “Mijn schoonmoeder woonde in het Irenehuis in Meppel en mijn eigen moeder in Het Kerspel in Nijeveen, ik wist dus wel wat er allemaal komt kijken bij zo’n verhuizing.” Margreet: “In de stressvolle periode van mijn moeders ziekenhuisopname zijn we ontzettend goed geholpen door de zorgbemiddelaars van Noorderboog. Zij hebben heel erg hun best gedaan om ervoor te zorgen dat onze moeder in Meppel kon revalideren en daarna naar Dunninghe kon verhuizen. En ook de communicatie hier in Dunninghe met het verzorgend personeel verloopt heel prettig.”
Met de steun van haar familie en het zorgzame personeel in Dunninghe, heeft Liesbeth haar draai gevonden. “Het is voor ons een geruststelling om te weten dat ze hier met de juiste zorg omringd wordt”, besluit Margreet.
