Digitaalvaardige vrijwilliger Lydia Veninga met de tijd mee

Lydia begon haar loopbaan als kraamverzorgster maar gezondheidsklachten gooiden roet in het eten. “Allemaal leuk, maar dat ging niet meer,” vertelt ze.

Samen met haar man verhuisde ze meerdere keren: eerst naar Friesland, waar hij onderwijzer werd. Later naar Weiteveen en Nijeveen, waar haar man zijn studie theologie afrondde en predikant werd. Daarna volgden Dokkum, Leeuwarden en Ommen. Daar sloeg het noodlot toe: haar man overleed op 61-jarige leeftijd na een kort ziekbed. Lydia was toen 55.

In 2007 wilde ze een nieuwe start maken en koos voor Meppel. “De verhuisdozen waren nog maar net uitgepakt en ik dacht ‘ik wandel naar het Irenehuis’, stapte naar binnen en zo ben ik aan mijn vrijwilligersbaan gekomen”. Haar man had als pastoraal werker een warme band met het Irenehuis, dat speelde mee in haar keuze.

Haar vrijwilligerswerk begon met koffie schenken, later werd ze gastvrouw bij de receptie, waar ze ook werk voor de kabelkrant deed. Nu zit ze iedere maandagochtend in het winkeltje. Daarnaast helpt ze bij de weeksluiting, verzorgt verjaardagskaarten voor vrijwilligers, bezoekt enkele bewoners in hun appartement voor een uurtje extra aandacht en denkt mee in de digitale werkgroep. “Ze wisten dat ik digitaalvaardig was, en ik vind het dan ook erg leuk om mee te denken,” zegt Lydia. Ook helpt ze anderen in haar omgeving met digitale vragen, “maar alleen op iPad of iPhone, want met Samsung heb ik niet zoveel.”

Ze lacht: “Ik heb niet veel geduld, maar voor computers heb ik eindeloos geduld.” Hoe is de liefde voor de digitale wereld ontstaan? “Toen ik mijn eerste computercursus volgde en zag wat voor mooie letters je allemaal kon maken op de computer, was ik verkocht.” Het maken van creatieve persoonlijke kaarten op de computer is inmiddels een grote hobby van Lydia.

Haar boodschap voor anderen? “We leven in een digitale tijd. Hoe meer je zelf kunt, hoe minder afhankelijk je bent. Probeer het gewoon, ook als je denkt dat het niets voor jou is.” Maar, voegt ze eraan toe “je moet er wel interesse voor hebben, anders wordt het niks.”

Bankzaken regelt ze als vanzelfsprekend met haar telefoon. Social media, iets opzoeken of inloggen met Digid? Geen enkel probleem. “Eerst hielpen mijn dochter en kleindochter mij nog wel eens, maar nu is het vaak andersom. Betalen met de telefoon deed ik eerder dan mijn kinderen,” lacht ze. “Soms kijken mensen verbaasd als ik mijn telefoon tegen het kastje houd. Dan zeg ik: je moet met de tijd mee.”

Vrijwilligerswerk geeft haar nog steeds plezier en een doel. “Iedere maandagmorgen ben ik in het Irenehuis. Het is niet veel, maar het geeft structuur en sociale contacten. Zolang ik het kan, wil ik doorgaan.” Daarbij houdt ze rekening met haar gezondheid: “Ik moet niet te zwaar tillen, want mijn nek en rug spelen soms op. Maar er is genoeg te doen wat bij me past.”

Wat haar werk bijzonder maakt? Het contact met bewoners.. “Ik vind het belangrijk om mensen bij naam te kennen. Voor hen is het winkeltje vaak een sociaal uitje. Soms heb je een klik en ontstaan mooie gesprekken.”

Lydia speelde ook een rol in de verschillende instructievideo’s die speciaal voor de vrijwilligers gemaakt zijn. In deze video’s wordt rustig en duidelijk uitgelegd hoe je gebruik kunt maken van het vrijwilligersportaal Noor.